Рустам Капгир — “Очилишни истамаган иш”
Ёз яқинлашгани сари кунлар тобора исиб, одамни ҳолсизлантирмоқда. Офтоб ўзининг зарин нурлари билан ҳар ённи жизғанак айлаб, ҳатто кредитга олинган товуқларнинг ҳам нафас олиши қийинлашиб, бирма-бир ўз хўжайинларини тарк этмоқда. Қўшнимиз икки ҳафатадан бери тоқув шўрва ичаяпмиз, жонга тегиб кетди, деб нолигани нолиган. Бу одамларга нима ёқади ўзи? Уйингдан гўшт аримасин деб (товуқ гўшти) “юқоридагилар” шунча ҳаракат қилса-ю, булар яна ношукурлик қилади. Квартирамиз ташқаридан кўра салқинроқ бўлгани учун хонамиз деразаларини очмаганмиз. Дераза рафига тирсагим билан суяниб, кўприк остига жойлашаётган тиланчининг аҳволини кузатар эканман… —Чўмич блин нима бало бу? Қаердан бунақа расмий ёзишни ўргандиз вей? Офтоб, зарин нурлар... Чорт побери қўрқитмасангизчи унақа? Касалмисиз? —Нима қилибди? Ёзувчиларга ўхшаб ижод қилгим келди-да, кўпчилик жумлаларинг бир-бирига ёпишмаяпти, грамматик хатоларни кўп қиляпсан, варвар-вулгар сўзларни кўп ишлатаяпсан деб эътироз билдирмоқда. —Ээ томиз жойидам