Bekorchi ko'nglim

    Bir yosh yigit armiyada o’z xizmatini o’tar edi. Xizmat davomida doim safdoshlari va komandirining tahqirlariga chidashga majbur bo’lardi. U Xudoning borligiga va har narsaning javobi borligiga ishonardi. Kunlardan bir kuni kapitan butun xarbiy qism oldida uni ustidan kulish telefon qildi: -Askar,bu yoqqa kel-da, jipning kalitini olib, avtoparkka borasan. U yerdan moshinani minib komendatura-xarbiy qism saflangan joyni yoniga chiroyli qilib parkovka qilasan. Askar: -Men moshina haydashni bilmayaman o’rtoq kapitan! -Unda Xudoyingdan yordam so’ra. Uning mavjudligini bizga isbotla qani! -Askar kalitni olib moshina yoniga bordi-da,Xudoga iltijo qila boshladi... U kapitan aytgandek moshinani chiroyli qilib,aytilgan joyga parkovka qildi.     Moshina kabinasidan tushib safda turgan barcha ofitserlar va askarlarning yig’layotganini ko’rdi. Ularning barchasi “Biz ham sening Xudoyingga xizmat qilishini hohlaymiz”deyishdi bir ovozdan. Askar nimalar bo’layotganini tushunma

   Anvarjon va Mashxuralarning to’yi bo’lganiga hali uch oydan oshgani yo’q. Ikkalasi bitta mahallada yashashdi,bitta sinfda o’qishdi,bir-biriga ko’ngil qo’yishdi. Anvarjon sovchi jo’natdi,Mashxurani uyidagilar ko’p o’ylanavermay rozi bo’lishdi. Sinalgan,bilgan qo’shningga bermay kimga ham berasan qizingni?! Anvarjon ham ajoyib yigit buni ustiga...   Shirin tashvishli to’y bir kunda o’tdi-ketdi. Ikkala tarafning ham biroz “qo’llari kalta” bo’lganliklari uchun, unaqa dabdaba qilmasdan oddiygina qilib o’tkazishdi.   Anvarjon maktabni bitirgach texnikumga o’qishga kirdi. U yerni tugatgach biroz muddat ish topolmay yurdi. Yaxshiroq biror ish topguncha tramvayga konduktor bo’lib joylashdi. Ishi oson ko’ringani bilan,o’ziga yarasha qiyinchiliklari bor edi. Har kuni chiqadigan yuzlab odamlar bilan shirin muamoala, transportining tozaligi va hakozo. Oylik esa kam. Juda kam. Arang bir oydan ikkinchi oyga yetadi... -Dadasi ertaga ishdan kelishizga nima ovqat tayyorlab qo’yay? -Ma

  Hakimjon O’ybarchin o’n ming tumanli eli bilan Qalmoqqa ko’chib ketganida olti oy ko’ksini zahga berib yotganini eshitib, demak,foydasi bo’lsa kerak deb men ham shu usulni sinab ko’rmoqchi bo’ldim. Kattaroq harsang tosh topa olmay, bitta o’rtacha kundaning ustida “tarki dunyo” qilib biror soat o’tirganimni bilaman,foydasi bilina boshladi. Bilmadim nega Alpomish olti oy yotgan, menga 2 soat kifoya qildi. O’sha vaqtning o’zida u gulgunni unutib kvartiramga kelib navbatchiligimni qildim. Shu bilan hammasi tamom deb, kechki uyquga ketar ekanman,tomog’imda nimadir qichiganday bo’ldi. E’tibor bermasdan uyquni “urvordim”. Ertalab uyg’onsam kechagi “Alpomish usuli”ning foydasi shundoqqina peshonamda bilinib turibdi:istima 40,tomoq esa tipratkon yutvorgandek og’riyapti, burunimning esa biri Norin daryosi ,yana biri Qoradaryo. Qisqasi Alpomish bo’lish menga emas ekan. Shamollashim hali ketmasidan turib anchadan beri yozishni ko’nglimga tugub qo’ygan mavzuim haqida klaviatura shaqillatishga q